Inoichi Shikaku
*korytarze*

Może gdyby umiał to i by się zarumienił niczym dziewica przy zdejmowaniu skarpetek, ale niestety rzeczywistość okrutna i nieprawa jest.
- Um, nic mi nie będzie, ale dzięki za troskę. - szare oczka stały się łagodniejsze, bardziej pokojowe. Nierozważne by było zniechęcenie do siebie ludzi, których jeszcze nie poznał. Jak okażą się fuu, wtedy i owszem dozwolone jest deptanie, ciąganie za włosy itp.
O-o! Dlaczego to nienawistne słoneczko chodzi za nim krok w krok przez cały dzień. Razi, razi, razi! Tego już za wiele. Nie zważając na konsekwencje schował się w najbliższym cieniu, czyli za plecami Daisuke, przykucając bo chłopak był od niego niższy.
- Bądź przeklęte...Już by cie tu dawno nie było, gdybyś nie pomagało mi smażyć fistaszków. Nie ma kary bez zbrodni. Niedoczekanie twoje, słoneczko... - mamrotał coś pod nosem.

Daisuke Akame
*korytarz*

Uśmiechnął się kącikiem ust.
- Nie, nie. - odparł, zerkając na Inoichiego. Pan Niedostępny był przeuroczy...
- Ja jestem Daisuke. Daisuke Akame. Gdzieś tutaj jest jeszcze mój szanowny kuzynek, taki wysoki z długimi, czarnymi włosami w kucyk. - zamyślił się. Ta dwójka nie wyglądała mu na ludzi. Wampiry...?
- Rozumiem, że wy również wyróżniacie się spośród przeciętnych uczniów...? - ocenzurował pytanie, czy też są wampirami, by na wszelki wypadek nie dostać bury od dyrektora.
Przechylił lekko głowę, chwytając się za brodę w geście myślenia.

Inoichi Shikaku
*korytarz*

Jeszcze więcej wyjątkowych uczniów mu się zachciało, jakby mało było tych indywidualności...
Swoja drogą, ciekawe jakimi istotami są Daisuke i Ci nowi. O pomstę do nieba zacznie chłopak wołać, jakby się okazało, że są wilkołakami. Lubi zmiennych, wydają mu się przyjaźni, ale tych bestii najzwyczajniej się boi. Zawsze jak o nich myślał, wyobrażał sobie ogromne monstra z nielicznymi kępkami włosów, bestialskim spojrzeniem i ogromnymi zębiskami. Co jak co, ale horrory robiły swoje. Podobnie jest i z wampirami, jednakże one są bardziej fascynujące niż niesmacznie odpychające. Tak czy siak, czuje przed nimi coś na granicy respektu a strachu. Wzdrygnął się, bo i tak najgorsi z najgorszych to ci wrzeszczący wieśniacy~, przypominają takie czarne prosiaki.
Od tych zmyślań zrobił się głodny.
- Kiedy będzie obiad? - na zapytanie pociągnął blondyna za nogawkę od spodni, gdy z jego brzucha wydobyły się pomruki - Nie było śniadania...

Inoichi Shikaku
*korytarz*

No i został skulony, bez perspektywy bezpieczeństwa przed słoneczkiem.
-Bye~ - pożegnał Daisuke zmarkotniały.
Wstał i nie wiedział, co ma robić dalej. Patrzył tylko bezradnie na podłogę od czasu do czasu zerkając na Satoru i Yashiro. Zawsze w takich sytuacjach był z Kitsune albo jakimiś innymi bardziej błyszczącymi osobami, a teraz jest sam jak palec, do niczego. Patrząc na jego beznadziejność to pewne, że go zignorują. Chyba słusznie.

Inoichi Shikaku
*korytarz*

Podszedł do nich właśnie jakiś chłopak, skądś go znał, pytał o...
-Anoo.... Daisuke? Był tu przed chwilą, ale powiedział że musi znaleźć Taku? Chyba jakoś tak...- odpowiedział nieśmiało Inoichi.
- Pobiegł w tę stronę. - chłopak pokazał palcem pusty punkt w korytarzu. - Do internatu.
To jego pierwsze udzielenie "pierwszej pomocy" w nowym otoczeniu. Chlip. Jak słłłitaśnie!

Takumi Kuro
*korytarz*

- Pomóc? - spojrzał na chłopców nieco zmieszany. - W tym stanie lepiej będzie, jeśli sam się nim zajmę...
Westchnął ciężko i odgarnął palcami niesforny kosmyk, który opadł mu na oczy.
Widziedział doskonale, że dla Daisuke zbliżał się właśnie TEN czas. Jeśli szybko go nie znajdzie, tamten może nie wytrzymać i mogą wyniknąć niezłe kłopoty. Że też na niego musiało spaść pilnowanie go...
- Bardzo dziękuję za pomoc. A co do Twojej wcześniejszej uwagi - uchylił lekko głowę przed chłopakiem, z delikatnym uśmiechem. - gdyby dodzwonienie się do niego było takie proste, nie biegałbym teraz, szukając go wszędzie, gdzie popadnie. Ale niech będzie, spróbuję jeszcze raz...
Wyciągnął z kieszeni telefon i wybrał numer Blondasa, po czym przyłożył aparat do ucha.
Jeden pusty sygnał.
Drugi.
Trzeci...
- No, o tym właśnie mówi... - zaczął Taku, zrezygnowany, gdy nagle ze słuchawki odezwał się głos Daisuke.
- Taku? Czego duszyczka pragnie? 
- Gdzie ty jesteś, do anielki? - zirytował się czarnowłosy. Akurat w tym momencie beztroska blondyna była conajmniej nie wskazana.
- Przed internatem, bo co? - burknął urażonym tonem.
- Dobrze wiesz CO i ja też wiem - szatyn ściszył głos, odwracając się bokiem do stojących obok chłopców.
- Nie panikuj, aż tak źle ze mną nie jest - fuknął chłopak po drugiej stronie.
- Nie ruszaj się nigdzie, zaraz tam będę idioto - to ostatnie dodał w myślach, kończąc rozmowę.
- Przepraszam za to - poprawił krawat, z lekkimi rumieńcami na twarzy. Dlaczego to zawsze ON musiał obrywać za Daisuke?? Cholerny Blondas.
- I jeszcze raz dziękuję. Mam nadzieję, że wkrótce lepiej się poznamy. Do zobaczenia - uśmiechnął się delikatnie i skinął ponownie głową, po czym odwrócił się i odszedł szybkim krokiem w stronę internatu, przeczesując falowane, kruczoczarne włosy palcami.
[ZT]

Inoichi Shikaku
*korytarz*

Usłyszawszy swoje imię, wzdrygnął się i uraczył beznamiętnym wzrokiem rodzeństwo.
- Wskazówek...- powtórzył, jakby przyleciał nagle z innego świata.
- Nie próbujcie smażyć fistaszków w pomieszczeniu. - stwierdził rzeczowym tonem.
- Po za tym tu chyba jest jak w normalnej szkole, no chyba że macie nie po kolei feromony poustawiane... - miał na myśli oczywiście wszelkie mutacje pozaludzkie, ale nie był pewien czy załapią o co chodzi...
Mniejsza.
Nie może mówić zbyt wiele, ale to chyba nie będzie problem w jego opłakanym stanie. No i jeszcze nie chce zawisnąć na którymś z pobliskich drzew. Nie, nie, nie. To nie byłoby wystarczająco kuszące, ażeby dla tego porzucić wszelakie doczesne zmagania. Lepiej byłoby zamienić się w robaczka od promieniowania radioaktywnego i zginąć rozpaćkanym na czyimś bucie, tak z honorem.
Jeśli jednak zastanowić się nad tym dogłębnie i to wydaje się gówno warte. Śmierć bohatera to śmierć idealna. Wskoczyć tak za żabą pod ciężarówkę. Ahhh, chylcie czoła przed ropuszym zbawicielem.
zyyyyyyyyyt. - połączenie zostało przerwane.
-... i na przykład zamieniacie się w żaby. - dokończył wstrząśnięty do głębi pląsami elektrycznymi swego mózgu.
- A Wtedy kończysz w izolatce. - Inoichi pozwolił użyć sobie, jak to fachowo się nazywa, hiperboli.

Ostatnio edytowany przez Kitsune (2011-03-31 16:56:22)

Inoichi Skikaku
*korytarz*

Patrzył jak dwójka jego niedoszłych kolegów znika za zakrętem zmierzającym do lepszego świata. A Inoichi został tu, w świecie izolującym ludzi dziwacznych i samotnych, z miną zbitego psiaka.
- Oh~...- podrapał się po policzku. Naszła go myśl, że jednak trochę przesadził. Jak zawsze.
Człapał po korytarzu w tę i z powrotem, ciągając nogami ze skwaszoną miną. Obraz nędzy i rozpaczy. Chlip.