Kitsune Tomohisa
*pokój Akiry*

-Spirale hipnotyzują.. - stwierdził - A ja muszę teraz się skoncentrować.
Namalował już na policzku czarnego domek, słoneczko, trawkę i wesołe króliczki i kiedy przypomniał sobie, ze zapomniał o chmurkach Akira się złamał.
- Banzai! - wykrzyczał - Jak nie dasz mi spokoju to będę się rumienił przez to jeszcze bardziej, a wtedy popadnę w obłędną spirale furii i nienawiści, a potem w otchłań depresji, a na końcu zjedzą mnie krwiożercze wilki! Nie chce żeby mnie zjadły! - zachowywał sie co najmniej jak pięcioletnie dziecko - Ano...- przerwał swoją wypowiedź - Kara? Hmmm.... - zrobił myślącą minę patrząc na bezczelnie uśmiechającego się wampirka - A więc...- budował napięcie-..będziesz musiał..nosić ...kokardkę szczęścia!
To powiedziawszy pobiegł do łazienki i wyjął z kieszeni spodni różową wstążkę. Wrócił i wślizgnął się z powrotem pod kocyk. Zawiązał ze wstążeczki małą kokardkę po czym uśmiechając się wczepił ją w grzywkę Akiry.
- Sugoi! - wybuchnął śmiechem. - I będziesz taki kawaiiiii przez cały miesiąc! Co Ty na to?

Ostatnio edytowany przez Kitsune (2010-09-11 19:37:13)

Kitsube Tomohisa
*pokój Akiry*

- Ale dlaczego? - rudowłosy zrobił smutna minkę - Nie zrobisz tego dla mnie? Po za tym jest taka mała i różowa, no i w końcu to kokardka szczęścia...
Wstążeczka, z której została zrobiona ta otóż felerna kokardka miała długą historię. Nie ma co ukrywać, że była ważnym swego rodzaju amuletem dla Kitsune. Dzięki niej przetrwał wiele ciężkich chwil. Dlatego pomyślał, że będzie to odpowiednia kara, która karą była w stopniu minimalnym.
Uśmiechnął się.
- A tak na poważnie, możesz ją nosić gdzie chcesz. Chciałem Ci tylko ją dać, bo wiesz ona jest... - zatrzymał sie na chwile i rozejrzał po pokoju, aby się upewnic, ze nikt tego nie usłyszy - magiczna. - wyszeptał.
Pokiwał głową.
-Tak, tak nie przesłyszałeś się. - zaśmiał się słodko.

Kitsune Tomohisa
*pokój Akiry*

- Jest ważna. -przyznał ze znikomym smutkiem - Należała do mojej babci, z którą spędziłem większą część mojego życia. Moi rodzice to pracoholicy, więc razem z babcią uznali, że lepiej będzie jak zamieszkam razem z nią, czasami nawet znajdowali trochę wolnego czasu i mnie odwiedzali.- radośnie się uśmiechnął, jakby te wizyty były dla niego czymś bardzo cennym - U babci było mi dobrze, nauczyła mnie wszystkiego czego nie mogłem nauczyć sie w szkole, troszczyła się o mnie i dbała, jak o własne dziecko...ale jak to mówią, to co dobre szybko się kończy, zmarła 2 lata temu. Umierając dała mi tą wstążkę, dostała ja od dziadka, byla taka szczęśliwa, że wreszcie będzie mogła go znów zobaczyć.... - na to wspomnienie na jego twarzy jeszcze raz pojawił się uśmiech - Kazała mi obiecać, że będę na siebie uważał i powiedziała, że jest ze mnie dumna. -zatrzymał się na chwilę, aby zaraz znów kontynuować -Na koniec podarowała mi ją - spojrzał na różową kokardkę - i ostatkami sił wyszeptała, że dzięki tasiemce będzie zawsze przy mnie i będzie mnie chronić i pomagać, kiedy będzie mi źle. Dowiedziałem się potem, że wstążka ta była przekazywana w ten sposób przez dłuuuuuugie lata. Można ja ofiarować tylko komuś, kogo darzy sie najprawdziwsza miłością.  Jesli dasz ją niewłaściwej osobie zabarwi się krwią i nastąpi jej samospalenie. Oczywiście to tylko legenda, co nie zmienia faktu, że chce Ci ją dać, bo jesteś dla mnie ważny i chce żebyś o mnie pamiętał.
Oblał się rumieńcem.
- I naprawdę nie musisz jej nosić we włosach, chociaż to kara za grzechy, dlatego nie powinieneś jej lekceważyć. Ale w sumie zawsze można obejść zasady. - zamyślił się - Tylko, że to będzie oszustwo, bo kara to kara, ne?
Posłał wampirkowi promienny uśmiech.

Kitsune Tomohisa
*pokój AKiry*

- Wszystko w porządku?! -  upadek czarnego trochę go zaskoczył. - Niezdara.- zaczął się śmiać z niego widząc, że mu się nic nie stało.
Popatrzył z uwagą na różę, a potem na wampira.
Pokręcił przeczącą głową.
- Nie możesz mi jej dać! - wykrzyknął - To urodzinowy prezent! To takie kłopotliwe!
Położył rzeźbę na łóżko i poczochrał swoje rude włosy.
- Aki-chan....anooo...krew...- to powiedziawszy przysunął sie w stronę chłopaka, a następnie najdelikatniej jak mógł, tak aby nie sprawić bólu ukochanemu, polizał ranę oczyszczając ją z krwi.
Uśmiechnął sie zawstydzony.

Kitsune Tomohisa
*pokój Akiry*

- Chciałem pomóc...- zrobił skruszoną minkę - Ja wcale nie gardzę Twoją różą! -  szaleńczo zaczął machać rękami - Po prostu nie wiem czy to w porządku! Ha?! Jak to nie możesz?!
Zobaczywszy, że Akira minimalnie się skrzywił zapytał:
- Boli?
Dotknął palcem ranki jakby chciał się upewnić.

Kitsune Tomohisa
*pokój Akiry*

Pokiwał ze zrozumieniem głową.
- Skoro tak mówisz Aki-chan.... jestem szczęśliwy, że dałeś mi coś tak niezwykłego. Arigato!
"na pewno nie cenniejsza od ciebie.."
Nie ma co ukrywać, że gdy Akira mówił do niego w ten sposób bardzo mu to schlebiało. Czuł wtedy w sercu ciepło i bezpieczeństwo.
- Haha, to miłe, ale i tak wiem, że boli. -wyszczerzył się- Oh! Cóż jednak poradzić, skoro nie umiesz wytrzymać bez moich ust nawet malutkiej chwilki. - teatralnie odchylił głowę i przyłożył do niej dłoń. Zaraz po tym wybuchł gromkim śmiechem.
Wtarabanił się na czarnego i położył na nim, umieszczając twarz w zagłębieniu jego szyi.
- Też bym długo nie wytrzymał. - chwycił dłoń ukochanego.
Zapanowała cisza, w której mimo milczenia było coś fascynującego. Bliskość, spokojny oddech, bicie serca drogiej osoby...

Kitsune Tomohisa/'
*pokój Akiry*

- Nani?! - zerwał się na równe nogi - Jak to starszych?! To niemożliwe! - zaczął panikować -  Z pewnością nie jestem od Ciebie starszy! - rwał sobie włosy z głowy (przenośnie) - Niech to! Dlaczego żyje na tym świecie tylko te nędzne 16 lat?! Dlaczego wszystko się musi sypać tak szybko?!
Zdenerwowany usiadł na łóżku i potargał rude kudełki.
- Teehee... - nagle odwrócił uśmiechniętą twarz w stronę czarnego - No to będziesz miał problem, Aki-chan, bo ja tak łatwo się od Ciebie nie odczepię!
Zaśmiał się i mocno go przytulił.

Kitsune Tomohisa
*pokój Akiry*

Odetchnął z ulgą. Juz się przestraszył, że znów nawalił.
- Ha? Jakie znowu dziecko? - zrobił niepewną minę (kosmate myśli xD)- Ano....a Ty nie powiedziałeś mi ile masz lat....
Jego marzenie było jak dla niego troche za bardzo kłopotliwe, dlatego chciał zmienić temat.
- Wstydzę się! - w końcu przyznał i naburmuszył jak malutkie dziecko. ( o co chodzi z tymi dziećmi, no!?)